بلاگ

نتایج مسابقه  بازآفرینی محوطه امامزادگان عینعلی و زینعلی با حضور شهردار  تهران  در خانه  لرزاده  برگزار شد  و طرح رئوف قاسمی  و شیدا  قطبی در  زمره  10  طرح  برتر قرار گرفت. داروران این مسابقه مهندس گلپایگانی (حوزه معماری و شهرسازی)،دکتر اعطا (حوزه معماری)،دکتر ترابی (حوزه محیط زیست- مدیریت منابع آب)،دکتر گلابچی (حوزه سازه و معماری)،دکتر دیبا (حوزه معماری) و دکتر مظاهریان (حوزه معماری) بودند.

ایده اصلی ارایه شده در این ساختمان اداری شکاف های بدنه ها است. این شکاف ها  فضاهای نیمه بازی را ایجاد می کند که مکان قرار گیری تراسهای سبز است. این شکافها به عمق زیاد درون واحد های اداری نفوذ می کند. از اینرو فضای سبز را  بخشی از زندگی درون بنا میکند.این فضا ها علاوه بر سرسبزی محلی برای استراحت های کوتاه و نیز بهره مندی از هوای پاک است. نورگیری مستقیم از بازشوها روشی معمول است.این روش در غالب ساختمان ها به کار گرفته می شود. نورگیری مستقیم در فضاهای اداری به دلیل ایجاد خیرگی در زمان شدت نور غالبا با مشکلاتی رو برو است.در این بنا از روشی نو به منظور استفاده از نور تعدیل شده استفاده شده است. بازشوهای اصلی درون شکاف قرار داده شده که نور را به صورت غیر مستقیم به فضای داخلی هدایت می کند. بدنه ی اصلی بنا نیز ترکیبی از جداره های آجری صلب و مشبک است. نور در عبور از این جداره ها تعدیل و ملایم تر می شود. برای طبقه اول ونیز دوم دو نوع پلان پیش بینی شده است. در یکی از پلان ها سه واحد جداگانه در نظر گرفته شده از یک لابی مشترک استفاده می کنند. در پلان طبقات دیگر یک واحد اداری در نظر گرفته شده است. هر یک از این دو پلان می تواند در طبقات مورد استفاده قرار گیرد. همچنین حیاطهای سبز می تواند با تمهیداتی در اختیار هر یک از واحد ها قرار گیرد. http://memarnews.com/%D8%A7%D8%B9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D9%86%D8%AA%D8%A7%DB%8C%D8%AC-%D9%88-%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%B4-%D8%A2%D8%AB%D8%A7%D8%B1-%D8%A8%D8%B1%D8%AA%D8%B1-%D9%85%D8%B3%D8%A7%D8%A8%D9%82%D9%87-%D8%B7-4/

ریزش ساختمان پلاسکو و فداکاری های آتش نشانان و حوادثی که به دنبال این رویداد رخ داد یک اتفاق تلخ ملی و تاریخی است که در ذهن تمام شهروندان بلکه همه ایرانیان نقش بست. این حادثه بیش از همه چیز فقدان را یاد آور است. فقدان مدیریت صحیح، فقدان نظارت، فقدان کنترل و نهایتا فقدان جان انسان های فداکاری که برای نجات دیگران از خود گذشتند. این فقدان ها بسیار معنی دار است و گاهی بسیار  پر مفهوم تر از بودن. این فقدان خود آگاهی است و خود یاد آوری. بدین منظور بنای جدید بهتر است به جای یک توده جدید که همه این یادها را مدفون کند آنرا دوباره زنده سازد.  این بنا می بایست یاد آور تمامی این فقدان ها باشد. بدین منظور توده اصلی بنا حاصل از خالی شدن بنای برج فروریخته است گو اینکه ساختمان فرو ریخته از دل بنای جدید خالی شده است و همیشه آن را یادآور خواهد بود. فضای خالی شده در راستای ایجاد یک پلازای شهری استفاده شده است . فضایی در یک منطقه پر تراکم شهری  که از  این گونه فضا های انسان محور بسیار محروم است. این پلازا در ادامه به خیابان بالای سایت ( طاهری) ارتباط یافته و یک مسیر پیاده را ایجاد کرده است. طبقات همکف به فعالیت های نمایشگاهی  وتجاری اختصاص یافته وطبقات بالاتر به ترتیب فضاهای تجاری و نهایتا طبقات اداری است. باغچه های مطبق به منظور ایجاد فضای سبز رو به این حیاط شهری است  والبته رستوران ها و غذا خوری ها را در خود جای داده است. همچنین به منظور دسترسی به فضای پارکینگ در طبقات منفی استفاده از بن بست متصل به بدنه غربی زمین پیشنهاد شده است.  

کانسپت اصلی این پروژه اداری تجاری ایجاد ی وید شهری بزرگ در نزدیکی یک مرکز پر تردد در همجواری پارک لاله  است. بدین منظور به جای یک ورودی عادی یک حفره بزرگ در درون حجم بنا ایجاد شده است.این حفره فضایی منفی است که در اختیار شهر قرار میگیرد و کاربران به صورت نامحسوس در جریان اتفاقات درون بنا قرار می گیرند.فضای شهری بوجود آمده ( پلازا یا ووید شهری) می بایست جاذب و کارآمد باشد. از این رو برنامه ساختمان تغییر می کند . از یک سو زیر گذری که به مترو متصل است به این ووید اتصال می باید . از سوی دیگر یک طبقه از رستوران به بالای واحدهای تجاری انتقال می یابد. همه این طبقات به کمک پله های برقی به یکدیگر متصل می شوند. واحد های اداری به صورت جزیره هایی در سطح طبقات قرار گرفته اند به گونه ای که فضای سبز پیرامونی آنها را احاطه کرده است.راستای این فضاهای مکعبی به سوی پارک لاله است. این واحدها به مثابه چشمهایی هستند که به دنبال یافتن منظر سبز اند. تمام جداره ها و نمای این ساختمان به صورت دو پوسته طراحی شده است.هدف از ایجاد ویدها و فضاهای منفی در حجم بنای معماری و واگذاری آن به شهر از بین بردن مرزها و جداره هاست به گونه ای که کاربران تغییر فضا را بی واسطه و بدون سلسله مراتب درک و احساس کنند. بدین صورت است که مرز بین شهر و بنا از بین می رود تا سیالیت و حرکت به بیشترین حد برسد، حس تملک از بین برود و آزادی روانی تقویت شود.  

انگاره اصلی طراحی این خانه این بوده است که تجربه زیستن در خانه با حس کاوش و جستجوی بیرون همراه شود یعنی میل به درون گرایی با میل به برون گرایی ترکیب و شیوه نو ای از یک زندگی را ارایه نماید. کانسپت اصلی شکل گیری این خانه نیز ترکیب این دو تضاد بوده است بدین مفهوم که اینجا بودگی خانه را با انگیزه کشف بیرون از طریق بازشوهای متحرک در بیرون که قابلیت جابجایی حرکت و چرخش را دارد در هم آمیخته و به نوعی همانند یک ارگان زنده از بدن یعنی چشم عمل می کند . چشم ها به عنوان دریچه شناخت جهان هستند برای دیدن هر آنچه در دنیای بیرون است ،گذشته ، حال و آینده و نیز درک تصویر سازی ها ، خیال پردازی ها و آرزوهای دیگران همانند آنچه در صنعت سینما رخ می دهد.این ترکیب گذشته با آینده و واقعیت با خیال پردازی است. در طراحی این خانه پلتفرم پایین به عنوان قسمت آرام، درون گرا و ساکن و فضاهای بیضوی متحرک با قابلیت تغییر و جابجایی ارتفاع و زاویه به عنوان بخش جستجو گر عمل می کند. به لحاظ برنامه ریزی ،فضاهای سکوی پایین به عنوان فضای آزاد و عمومی و اتاقک های بیضوی شکل متحرک به عنوان فضای خصوصی این خانه تعریف شده اند.

  بناهایی با معماری سبک بین الملل جداره هایی صلب و غیر قابل نفوذ را شکل داده اند.این نوع معماری در کنار مزیت های زمان خود، یکنواخت و کسل کننده اند چرا که تنها در آن عملکرد و کارکردگرایی اهمیت داشته است با کمترین توجه به فضای شهری و انسان ها که استفاده کنندگان و زیست کنندگان اصلی در شهر و بناهای آن هستند.ساختمانهای موجود در جداره خیابان طالقانی بسیار بزرگ مقیاس بوده و حتی دید به نشانه های طبیعی مانند کوه های شمالی را بسته اند .بناهایی که به دلیل فعال بودن انها در ساعات اداری ، شب هنگام فاقد هر گونه زندگی می شوند. جداره های اکثر ساختمان های بلند مرتبه مانند دیوارهای صلبی است که تنها وظیفه ایجاد مرزهای فضای داخلی را ایفا می کند. این جدا کننده امکان ایجاد ارتباط دو طرفه فضای داخلی ساختمان با زمینه شهری را بشدت محدود وناقص می کند. تبدیل و یا دگردیسی در این جداره صلب می تواند تعریف جدیدی از جداره ها را ایجاد کند. دیواره صلب به جداره ای نرم و قابل نفوذ تبدیل شده جایی که کاربران می توانند در آن حضور یابند. الگوی ارائه شده یعنی ایجاد فضاهای فعال ما بین هسته و پوسته ی ساختمان به عنوان مدلی کارآمد برای ساخت و ساز های آینده به کار گرفته شود می تواند علاوه بر بهبود وضع کیفی فضاهای داخل ساختمان ها، اثری مثبت در بستر شهر ایفا کند به عنوان مثال چنانچه امکان ایجاد زون های سبز در مناطق پر تراکم وجود نداشته باشد قسمتی از بار تامین این زون ها را می توان ازطریق همین فضاهای فعال بر اورده ساخت. همچنین این فضای تعاملی می تواند به پاتوق های کوچک درون بنا ها تبدیل شود و ارتباط افراد را تقویت و زندگی روزانه آنها را غنی تر سازد.    

موضوع مسابقه طراحی داخلی دلچه ویتا ،طراحى معمارى یک خانه مسکونى فرضى است. در این مسابقه آشپزخانه و سرویس ها از اهمیت ویژه اى برخوردار هستند و مى بایست داراى طراحى به روز و پیشرو باشند.کانسپت اولیه برای شروع طراحی این خانه فرضی ، فضای لافت است. فضای لافت  ارتباط سیال فضا برای دستیابی به بیشینه حرکت، شفافیت و گشودگی است. نوعی سازماندهی که باعث فعال شدن فضاهای فراموش شده و به حرکت در آوردن و ادغام آن با فضاهای زنده و فعال می شود.آپارتمان های لافت خانه هایی هستند عموما بزرگ با فضاهای باز و گسترده بدون دیوار( غیر از اتاق خواب ها). خاصیت اصلی این خانه ها، احساس گشودگی و فراخی بی حد آن و آزادی فضا هاست. این ویژگی به کمک ارتفاع بالای سقف ها ، ارتباط سطوح طبقات، ویدها و ارتباط عمودی بین فضاها، واشدگاه های عمودی و پنجره های قدی و پله های اکسپوز ایجاد می شود. در این گونه خانه ها ، دید و منظر به دلیل نوع ارتباط فضا ها و صفحات طبقات بسیار متنوع است. نتیجه این نوع سازماندهی فضایی ارتباط نزدیک و بی واسطه فضاها با یکدیگر است. آشپزخانه در مرکز طبقه همکف و به تعبیری قلب خانه است که همه ارتباطات به آن ختم می شود. قرارگیری آن در مرکز، دو فضای عمومی و خصوصی در طبقه همکف را از یکدیگر جدا می کند یعنی پذیرایی و نشیمن خانواده و اتاق بازی کودک. پله در کنار آشپرخانه و وید ها ( گشودگی عمودی طبقات) روی این دو قرار گرفته تا بیشینه ارتباط فضا در مرکز پلان واقع شود. پله در طبقه اول به پلی اتصال می یابد که در دو سوی آن اتاق خواب ها قرار گرفته است. بدنه آشپزخانه وسرویس ها همه در یک ضلع قرار گرفته و نور آنها همگی از یک شکاف طولی در سقف تامین می شود.  

با توجه به نگاهی اجمالی به وضعیت مناطق 17، 18 و 9 و محور  نیلوفری که در این سه منطقه قرا می گیرد . به نظر می رسد بزرگترین بحرانی که می بایست توسط این محور باز اندیشی شود. ایجاد انسجام و توانمند سازی  بافت اجتماعی این مناطق به خصوص منطقه  17 می باشد.  بدین منظور استراتژی اصلی ایجاد پتانسیل های  خود اتکایی اقتصادی برای منطقه و اهالی بومی آن است. تنها  در این صورت  است. که مردم در در زیست فضای شهری طراحی شده مشارکت کرده و باعث ایجاد یک محیط شهری پایدار  خواهند شد. توجه به این نکته ضروری است . این محور باید دارای کارکرد فرا منطقه ای بلکه شهری باشد تا  از طریق  مراجعه  دیگر مناطق برخوردار تر به آن ، توزیع سرمایه در جهت رفع شکاف اقتصادی صورت پذیرد.