بلاگ

سوال اصلی و موضوع اصلی طراحی داخلی این مطب دندانپزشکی این بوده است که آیا طراحی یک جزء یا یک دتایل می تواند جوابی به یک سوال اصلی و ریشه ای موضوع طراحی باشد به گونه ای که درنهایت کل را تحت تاثیر قرار دهد.معضل بعدی تعدد فضاهای پرت و غیر قابل استفاده است که این فضاها و عدم حسابرسی دقیق از آنها کارایی کل مجموعه را از بین برده بود. باسخ به این پرسش در قلب پروژه یعنی اتاقی که در وسط پلان قرار دارد می بایست صورت می گرفت. در پلان اولیه این اتاق با دیوار صلب فضای کلی را بسیار کوچک مقیاس تر می نمود .بدین منظور این فضا به عنوان فضایی واسطه و به عنوان اتاق معاینه و استراحت در نظر گرفته شد که از طرفی به فضای انتظار و از سویی به اتاق دکتر مرتبط می شد. مرحله بعدی افزودن و تلفیق فضاها به لحاظ حسی و شهودی بود که به منظور جوابگویی به این موضوع از طراحی دتایل بدنه و سقف استفاده شد. خطوط موازی با تراکم بالا برای ارتباط بصری و دیداری فضای واسط با فضای اتاق انتظار به کار گرفته شد در عین حالی که کارکرد عملکردی هر یک از فضاها مستقلا حفظ شد.متریال ترانسپارنت در فضاهایی این چنین مانند شیشه با کنترل کننده های لازم حس اعتماد و شفافیت را بیشتر تقویت می کرد و رازآلودگی مشتبه با ترس را از بین می برد. از رنگ سفید در کل فضاها به عنوان رنگی که بیشترین شفافیت و سادگی و خلوص را در خود دارد استفاده شد.مجموعا طراحی تمام دتایل بر اساس این بوده است که کیفیت پایین فضاهای پرت در یکپارچگی فرمی حاصل از طراحی دتایل بدنه ها از بین رود و تمامی اجزا به صورت یک کل واحد به نظر آید.

ایده اصلی ارایه شده در این ساختمان اداری شکاف های بدنه ها است. این شکاف ها  فضاهای نیمه بازی را ایجاد می کند که مکان قرار گیری تراسهای سبز است. این شکافها به عمق زیاد درون واحد های اداری نفوذ می کند. از اینرو فضای سبز را  بخشی از زندگی درون بنا میکند.این فضا ها علاوه بر سرسبزی محلی برای استراحت های کوتاه و نیز بهره مندی از هوای پاک است. نورگیری مستقیم از بازشوها روشی معمول است.این روش در غالب ساختمان ها به کار گرفته می شود. نورگیری مستقیم در فضاهای اداری به دلیل ایجاد خیرگی در زمان شدت نور غالبا با مشکلاتی رو برو است.در این بنا از روشی نو به منظور استفاده از نور تعدیل شده استفاده شده است. بازشوهای اصلی درون شکاف قرار داده شده که نور را به صورت غیر مستقیم به فضای داخلی هدایت می کند. بدنه ی اصلی بنا نیز ترکیبی از جداره های آجری صلب و مشبک است. نور در عبور از این جداره ها تعدیل و ملایم تر می شود. برای طبقه اول ونیز دوم دو نوع پلان پیش بینی شده است. در یکی از پلان ها سه واحد جداگانه در نظر گرفته شده از یک لابی مشترک استفاده می کنند. در پلان طبقات دیگر یک واحد اداری در نظر گرفته شده است. هر یک از این دو پلان می تواند در طبقات مورد استفاده قرار گیرد. همچنین حیاطهای سبز می تواند با تمهیداتی در اختیار هر یک از واحد ها قرار گیرد. http://memarnews.com/%D8%A7%D8%B9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D9%86%D8%AA%D8%A7%DB%8C%D8%AC-%D9%88-%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C%D8%B4-%D8%A2%D8%AB%D8%A7%D8%B1-%D8%A8%D8%B1%D8%AA%D8%B1-%D9%85%D8%B3%D8%A7%D8%A8%D9%82%D9%87-%D8%B7-4/

ریزش ساختمان پلاسکو و فداکاری های آتش نشانان و حوادثی که به دنبال این رویداد رخ داد یک اتفاق تلخ ملی و تاریخی است که در ذهن تمام شهروندان بلکه همه ایرانیان نقش بست. این حادثه بیش از همه چیز فقدان را یاد آور است. فقدان مدیریت صحیح، فقدان نظارت، فقدان کنترل و نهایتا فقدان جان انسان های فداکاری که برای نجات دیگران از خود گذشتند. این فقدان ها بسیار معنی دار است و گاهی بسیار  پر مفهوم تر از بودن. این فقدان خود آگاهی است و خود یاد آوری. بدین منظور بنای جدید بهتر است به جای یک توده جدید که همه این یادها را مدفون کند آنرا دوباره زنده سازد.  این بنا می بایست یاد آور تمامی این فقدان ها باشد. بدین منظور توده اصلی بنا حاصل از خالی شدن بنای برج فروریخته است گو اینکه ساختمان فرو ریخته از دل بنای جدید خالی شده است و همیشه آن را یادآور خواهد بود. فضای خالی شده در راستای ایجاد یک پلازای شهری استفاده شده است . فضایی در یک منطقه پر تراکم شهری  که از  این گونه فضا های انسان محور بسیار محروم است. این پلازا در ادامه به خیابان بالای سایت ( طاهری) ارتباط یافته و یک مسیر پیاده را ایجاد کرده است. طبقات همکف به فعالیت های نمایشگاهی  وتجاری اختصاص یافته وطبقات بالاتر به ترتیب فضاهای تجاری و نهایتا طبقات اداری است. باغچه های مطبق به منظور ایجاد فضای سبز رو به این حیاط شهری است  والبته رستوران ها و غذا خوری ها را در خود جای داده است. همچنین به منظور دسترسی به فضای پارکینگ در طبقات منفی استفاده از بن بست متصل به بدنه غربی زمین پیشنهاد شده است.  

کانسپت اصلی این پروژه اداری تجاری ایجاد ی وید شهری بزرگ در نزدیکی یک مرکز پر تردد در همجواری پارک لاله  است. بدین منظور به جای یک ورودی عادی یک حفره بزرگ در درون حجم بنا ایجاد شده است.این حفره فضایی منفی است که در اختیار شهر قرار میگیرد و کاربران به صورت نامحسوس در جریان اتفاقات درون بنا قرار می گیرند.فضای شهری بوجود آمده ( پلازا یا ووید شهری) می بایست جاذب و کارآمد باشد. از این رو برنامه ساختمان تغییر می کند . از یک سو زیر گذری که به مترو متصل است به این ووید اتصال می باید . از سوی دیگر یک طبقه از رستوران به بالای واحدهای تجاری انتقال می یابد. همه این طبقات به کمک پله های برقی به یکدیگر متصل می شوند. واحد های اداری به صورت جزیره هایی در سطح طبقات قرار گرفته اند به گونه ای که فضای سبز پیرامونی آنها را احاطه کرده است.راستای این فضاهای مکعبی به سوی پارک لاله است. این واحدها به مثابه چشمهایی هستند که به دنبال یافتن منظر سبز اند. تمام جداره ها و نمای این ساختمان به صورت دو پوسته طراحی شده است.هدف از ایجاد ویدها و فضاهای منفی در حجم بنای معماری و واگذاری آن به شهر از بین بردن مرزها و جداره هاست به گونه ای که کاربران تغییر فضا را بی واسطه و بدون سلسله مراتب درک و احساس کنند. بدین صورت است که مرز بین شهر و بنا از بین می رود تا سیالیت و حرکت به بیشترین حد برسد، حس تملک از بین برود و آزادی روانی تقویت شود.  

  بناهایی با معماری سبک بین الملل جداره هایی صلب و غیر قابل نفوذ را شکل داده اند.این نوع معماری در کنار مزیت های زمان خود، یکنواخت و کسل کننده اند چرا که تنها در آن عملکرد و کارکردگرایی اهمیت داشته است با کمترین توجه به فضای شهری و انسان ها که استفاده کنندگان و زیست کنندگان اصلی در شهر و بناهای آن هستند.ساختمانهای موجود در جداره خیابان طالقانی بسیار بزرگ مقیاس بوده و حتی دید به نشانه های طبیعی مانند کوه های شمالی را بسته اند .بناهایی که به دلیل فعال بودن انها در ساعات اداری ، شب هنگام فاقد هر گونه زندگی می شوند. جداره های اکثر ساختمان های بلند مرتبه مانند دیوارهای صلبی است که تنها وظیفه ایجاد مرزهای فضای داخلی را ایفا می کند. این جدا کننده امکان ایجاد ارتباط دو طرفه فضای داخلی ساختمان با زمینه شهری را بشدت محدود وناقص می کند. تبدیل و یا دگردیسی در این جداره صلب می تواند تعریف جدیدی از جداره ها را ایجاد کند. دیواره صلب به جداره ای نرم و قابل نفوذ تبدیل شده جایی که کاربران می توانند در آن حضور یابند. الگوی ارائه شده یعنی ایجاد فضاهای فعال ما بین هسته و پوسته ی ساختمان به عنوان مدلی کارآمد برای ساخت و ساز های آینده به کار گرفته شود می تواند علاوه بر بهبود وضع کیفی فضاهای داخل ساختمان ها، اثری مثبت در بستر شهر ایفا کند به عنوان مثال چنانچه امکان ایجاد زون های سبز در مناطق پر تراکم وجود نداشته باشد قسمتی از بار تامین این زون ها را می توان ازطریق همین فضاهای فعال بر اورده ساخت. همچنین این فضای تعاملی می تواند به پاتوق های کوچک درون بنا ها تبدیل شود و ارتباط افراد را تقویت و زندگی روزانه آنها را غنی تر سازد.